Het examenjaar van de middelbare school vond ik ontzettend druk. Zo druk dat ik van mijn ouders en mentor op een gegeven moment een paar weken rust moest nemen. Tijdens die weken kwam ik tot de conclusie dat ik liever terug zou gaan naar de vijfde klas, zodat ik het iets rustiger zou krijgen en dat jaar over kon doen. Nadat ik de knoop had doorgehakt, ging ik naar mijn mentor toe en ik vertelde hem mijn besluit. Zijn reactie was compleet anders dan ik had verwacht: “Daar komt niets van in!” Ik was verbaasd. Dat had ik niet zien aankomen. Hij vertelde mij dat ik het nog gemakkelijk zou kunnen halen, alleen dat ik goed op mijn rust moest passen en mocht leren plannen. Zou het dan toch?!
Ik besloot om nog een keer te proberen en zette alles op alles voor een scheikunde toets. Toen ik na hard werken daar vervolgens toch een onvoldoende voor had gehaald, stortte ik voor mijn gevoel in. Ik heb mijn hele hart er die avond bij God uitgegooid. “God, ik wil best doorgaan, maar dan moet ik zeker weten dat ik slaag, want als blijkt dat ik het toch niet zou redden, dan stort ik in en dan heb ik ook geen energie meer voor het jaar daarna. U moet mij laten weten of ik slaag of niet.” Direct de volgende dag had ik de herkansing van de scheikunde toets. Ik had mijn vorige toets mogen inzien, maar had verder niet meer geleerd. Ik maakte hem en liet het verder los.
In de dagen die volgden, ging er steeds een bepaalde tekst door mijn gedachten: ‘de wedloop moet nog gelopen worden, maar de overwinning is al behaald’. Na ongeveer een week lag ik in mijn bed en ineens viel het kwartje. “God, dit bent U! U spreekt tot mij! U vertelt mij dat ik al geslaagd ben, maar dat ik nog wel moet knokken. Ik ben al geslaagd!” Een enorme rust viel over mij heen. Een week later kreeg ik de uitslag van de herkansing van de scheikunde toets: een 7,1.
Ik schreef in mijn dagboekje op wat er gebeurd was, maar vertelde aan niemand wat God had gezegd. Vriendinnen zagen echter een verschil bij mij. “Melissa, hoe kan het dat je ineens zo relaxed bent? Normaal ben je altijd de grootste stress kip van ons allemaal!” “Tsja”, zei ik met een glimlach. Ik maakte mijn examens. Toen ik ze online nakeek, kwam ik bij veel examens uit op een onvoldoende, maar alsnog maakte ik mij niet veel zorgen. Op de dag dat ik de officiële uitslag zou krijgen, ervoer ik zo’n onuitsprekelijke vreugde dat ik wist dat ik niet meer zou kunnen zakken. Dat zou niet kloppen met mijn gevoel. De vreugde kwam rechtstreeks uit de hemel. Ik ging ’s ochtends naar m’n kamer toe en zette spontaan de christelijke kinderradio op. Een lied wat ik niet eerder had gehoord, kwam tevoorschijn: ‘Want soms krijg je een teken, een ijzersterk gevoel. Je kunt het niet verklaren, maar het leidt je naar je doel. Want soms krijg je een seintje, je ziet een teken staan. Dan voel je diep van binnen de weg die je moet gaan.’ En ja hoor, niet veel later hing de vlag uit: ik was met vlag en wimpel geslaagd!
"Het komt altijd goed, want God is voor je. Als het niet goed is, dan is het niet het einde"
De laatste tijd denk ik vaak aan dit voorval terug. Ik had destijds niet door dat God mij een enorme les leerde! Hij leerde mij het verschil tussen vechten vóór overwinning en vechten vanuit overwinning. Wanneer je toch al weet dat je slaagt, dan maak je je geen zorgen meer en als je je geen zorgen maakt, dan heb je veel meer tijd over om gewoon te gaan met die banaan. Het is nog steeds knokken, strijden en hard werken, maar je kan dat doen vanuit de rust. Wij mogen de wedloop van het leven lopen, al wetende dat de overwinning al is behaald. Welke strijd je ook voert op dit moment, voer hem vanuit overwinning. Als het niet goed is, dan is niet het einde. Het komt hoe dan ook goed, omdat God voor je is. Zijn beloften vormen jouw perspectief.
Waar je ook voor staat, je bent nu al met vlag en wimpel geslaagd.