JERUZALEM, 33 N.C. | Ik was trots op mijn kinderen. Drie dagen lang zijn we onderweg geweest. Het was de eerste keer dat ze meegingen naar Jeruzalem om het jaarlijkse paaslam te offeren, maar ze hebben geen één keer geklaagd over de lange afstand. Ze waren alleen maar bezig met het kleine lammetje dat we hadden meegenomen. Ze hebben het geboren zien worden en ze mochten het melk geven. Ze knuffelden hem zodra het maar kon en altijd speelden ze met hem in de weide. Ze waren verknocht aan het beestje. Het besef dat ik straks hun grootste vriend zou offeren, sneed mij in mijn hart.
Tijdens de reis stelden ze veel vragen. “Pap, waarom moet ons lammetje mee naar Jeruzalem? Wat gaan we daar doen?” Hun vragen waren vol onschuld. Ik vertelde hen over Abraham en Mozes. Abraham zou zijn zoon offeren voor God, maar God greep in. Hij wilde niet dat Abraham zijn zoon zou offeren, want God zelf zou voorzien in een lam. En dan het verhaal van Mozes. God had tegen Mozes gezegd dat alle eerstgeborenen in Egypte zouden worden gedood, behalve wanneer er bloed van een vlekkeloos lam op de deurpost was gesmeerd. Het bloed van het lam brengt redding. Ooit zal God het Lam sturen dat ons zal redden.
Eenmaal aangekomen in Jeruzalem was de sfeer anders dan de andere jaren. De mensen waren grimmig en boos. Sem hield mijn hand stevig vast en Abel, ach, hij was zo bang. “Papa, wat is dit? Het zou toch een feest zijn?” Veel tijd om te antwoorden had ik niet. Romeinse soldaten marcheerden door de straat en creëerden een pad. Wat ik toen zag, vergeet ik nooit meer. Een man, zo ernstig geslagen, alles bloedde. Ik was verstomd. Mensen lachten hem uit en spotten met hem. Hij zou vast iets vreselijks hebben gedaan, dacht ik aanvankelijk. Maar de man zei niets. Hij deed niets. Hij zweeg. Hij droeg Zijn offerhout, waarop hij later zou sterven. Toen keek hij mij in de ogen. Het duurde slechts een seconde, maar ik was ontdaan. Nog nooit heb ik zulke liefdevolle ogen gezien. Zoveel liefde. Zoveel genade. Deze man was onschuldig.
Tranen welden op in mijn ogen. Ik was ontdaan door wat ik zag, toen ik opschrok van een denderend geluid. De man die ik zojuist in de ogen had gekeken, was gevallen. Het kruis was boven op hem gekletterd. Zijn bloed lag overal. Zijn lichaam was opengescheurd. De menigte joelde nog harder en lachte hem uit. Ik voelde de vernedering die de man onderging. Ze bespotten hem en gaven hem nog een trap na. Ik kon het niet verdragen. Mijn maag draaide zich om. Ik moest weg. Ik kon hier niet bij zijn. Ik draaide mij om om te vluchten, toen ik plotseling oog in oog met een Romeinse soldaat stond. ‘Jij! Jij draagt zijn kruis!’
Ik probeerde de soldaat te negeren en probeerde om hem heen te lopen, maar hij greep onmiddellijk naar zijn zwaard. Hij hield zijn zwaard tegen mijn nek aan en ik wist dat ik geen keuze meer had. Vluchten was niet langer een optie. Ik liep stilzwijgend naar het kruis van de man. Ik nam zijn kruis vol bloed op mij en bracht het naar de aangewezen plek, Golgotha. Terwijl ik zijn kruis op mijn rug droeg, stroomde het bloed van de veroordeelde langs mijn wang naar beneden op de grond. Ik rook de geur van zijn zweet en zijn bloed. Op Golgotha duwden de soldaten mij aan de kant en ik zag hoe ze de man ruw op het kruis legden. Ze sloegen spijkers in zijn handen en spijkers in zijn voeten. Ze spuugden hem in zijn gezicht en ze sloegen hem. Ze pinden hem vast en rezen Hem omhoog. Ze bespotten Hem en lachten Hem uit.
Ik was ontdaan. Wat was er gebeurd? Wat had ik gezien? Nog nooit had ik zoveel liefde gezien in iemands ogen. Nog nooit had ik een man zo onschuldig gezien. En daar hing hij aan een kruis. Het kruis wat ik zelf had gedragen. Ik wist niets meer te zeggen, toen iemand plotseling aan mijn mouw trok. “Papa, wat is er gebeurd? Wat hebben wij gezien?” snikte Sem. “Papa, het lammetje is weggelopen, mijn vriendje is weg", zei Abel huilend. Ik nam Sem en Abel in mijn armen. Ik had een enorme brok in mijn keel. Samen keken we richting het kruis, waar de man hing. Ik verzamelde al mijn kracht, waarmee ik slechts zes woorden uitsprak: "God heeft voorzien. Zie, het Lam".
Dit verhaal is geïnspireerd door het nummer 'Watch the Lamb' van Ray Boltz. Dit vind ik één van de mooiste nummers ooit. Elk jaar bekijk ik deze video en elk jaar raakt hij mij weer. Jezus gaf alles, omdat Hij van je houdt. In geen andere ogen is zoveel liefde te vinden als in de Zijne.
Fijne paasdagen!
Liefs, Melissa