Ik voelde mij net het meisje van de Werther's Original reclame, toen ik door het knusse, nostalgische winkelstraatje liep. De etalages van de winkeltjes zagen er zo aantrekkelijk uit dat het water mij al in de mond liep toen ik er slechts naar keek. Het was een magisch gevoel. Boven de ingang van elk winkeltje hing een bordje met de naam. Eén winkeltje heette 'JOY', een andere heette 'PEACE'. Allen zagen er aanlokkelijk uit, maar geen enkel winkeltje was zo mooi als het derde winkeltje. Het derde winkeltje, daar moest ik zijn. Op het bordje van winkeltje nummer drie stond namelijk iets unieks. Op dat bordje stond 'I WANT TO KNOW YOU'. En dat was precies wat ik wilde: I want 'I want to know you', oftewel ik wil 'ik wil u kennen'.
Ik keek door het raam en was verrukt door wat ik zag. Heel winkeltje nummer drie was vol met glinsterende zoetigheid. Ik zag de lekkerste dropjes en de mooiste bonbons. Snel deed ik de grote deur open en liep ik naar binnen. Tot mijn verbazing was alles gratis. ‘Koop zonder te betalen’, stond erbij. Vol verwondering nam ik alles in mij op, toen de vriendelijke man achter de toonbank mij aansprak. “Hallo, hoe kan ik je helpen?” “Oh”, zei ik, “ik wil graag 'I want to know you'!” “Hm, dat heb ik niet zo 123, maar je mag wel even met mij meelopen naar achteren?” Hij verliet de toonbank en ging mij voor naar de achterste ruimte van het gebouw.
Daar stonden vele ronde, schattige tafeltjes. Er was verder niemand. Hij ging zitten en nodigde mij uit om erbij te komen zitten. Ik schoof aan. Ineens, uit het niets, was de tafel prachtig gedekt. Er brandden kaarsjes en er stonden van die mooie wijnglazen. Romantisch, knus en gezellig. Ik pakte zijn hand vast. Zijn hand voelde ruw. Er zat een litteken in. Ik vroeg hem waarom hij dat litteken nog had en hij vertelde dat dat het bewijs is van zijn liefde. Ik begreep het nog niet helemaal, maar hij zei dat het niet erg was. Vervolgens vroeg hij naar hoe mijn dag was. Ik was verbaasd van zijn vraag. “Ehm, ik wil best vertellen hoe mijn dag was, maar dan vertel ik toch alleen wat ik al weet? Dan leer ik u toch niet kennen?” Ik was mijn doel niet vergeten; ik kwam voor 'I want to know you'. Mel”, zei hij vriendelijk, “je zult mij leren kennen aan de hand van mijn reacties. Vertel, hoe was je dag?”
Ik begon te vertellen hoe mijn dag was. De geniet-momentjes en de frustraties, de vragen die ik had en de hoop die ik in mij droeg, de alle-daagse dingetjes en de diepe gesprekken. We kletsten heel wat af! Ik genoot van de reacties die hij gaf. Ik vertelde hem op een gegeven moment dat ik zo graag zijn vriend wilde zijn. Hij is natuurlijk mijn vriend, maar ik wil ook graag zijn vriend zijn. Dat ik niet alleen op hem kan rekenen, maar dat hij ook op mij kan rekenen. Dat hij niet alleen mijn hart kent, maar dat ik ook echt zijn hart ken. “Mel”, zei hij toen, “om iemand te kennen, moet je je eerst zelf gekend weten. Weet je, velen zeggen dat ze Mij willen leren kennen. Ze denken dat ze als het ware een winkel in kunnen gaan en mij 123 kunnen kopen als een ‘middel’. Maar wie wil er met Mij dineren? Tijd spenderen? Samen eten? Dat is waar je mij werkelijk leert kennen.”
Terwijl ik zijn woorden tot mij door liet dringen, stond hij op. ““Jezus, moet u weg?” zei ik geschrokken. Hij kwam weer terug en legde een bonbon chocolaatje voor m’n neus. “Alsjeblieft”, zei hij blij. Onmiddellijk herinnerde ik mij de tekst die ik eens had gelezen: ‘zoek eerst het koninkrijk van God en de rest zal je gegeven worden.’ In Jezus heb je werkelijk alles.